Miasto w odrodzonej Polsce – rozwój i przemiany
Okres międzywojenny to dla Poznania czas intensywnego rozwoju i modernizacji. Miasto, które odzyskało polskość po zakończeniu I wojny światowej i zwycięskim Powstaniu Wielkopolskim, stało się jednym z najważniejszych ośrodków II Rzeczypospolitej. Władze lokalne inwestowały w infrastrukturę, rozbudowując układ komunikacyjny, sieć wodociągów i elektryczność.
Tramwaje konne ustąpiły miejsca elektrycznym, a linie tramwajowe połączyły najważniejsze dzielnice. Ulice brukowane były kamieniem, a ruch samochodowy – choć jeszcze niewielki – zaczynał pojawiać się coraz częściej. Nad Wartą i w centrum miasta wznoszono nowe kamienice, gmachy urzędowe i szkoły. Jedną z największych inwestycji był projekt Wystawy Krajowej – przygotowania do niej ruszyły właśnie w połowie lat 20.
Codzienne życie poznaniaków w latach 20. XX wieku
Na poznańskich ulicach słychać było gwary – nie tylko polskiej, ale także niemieckiej czy żydowskiej. Miasto było wielokulturowe, choć z wyraźnym wzrostem znaczenia polskiej tożsamości. Kobiety coraz częściej pracowały poza domem – jako nauczycielki, urzędniczki czy sprzedawczynie – a dzieci obowiązkowo chodziły do szkoły powszechnej.
Handel koncentrował się wokół Starego Rynku, ale też w rejonie dzisiejszych Jeżyc i Wildy. Stragany pełne były lokalnych produktów, a popularnym środkiem transportu były rowery i dorożki. W domach nie brakowało jeszcze pieców kaflowych i lamp naftowych, ale coraz częściej pojawiały się elektryczne żarówki i radioodbiorniki.
Czy rozpoznajesz historyczne miejsca Poznania? Weź udział w naszym quizie!
Jeśli jesteście świadkami ciekawego wydarzenia w Waszej okolicy, piszcie do nas i ślijcie zdjęcia na [email protected]!
Polecany artykuł:
Łazienki i pływalnia na Sołaczu. Tak było tutaj przed wojną! Zobacz zdjęcia!
