To miasto w Wielkopolsce słynie nie tylko z muzycznego festiwalu. Tamtejszy zamek to neogotycka perła

Radolińscy i ich jarocińska rezydencja

Od XVII wieku aż do wybuchu II wojny światowej Jarocin pozostawał w rękach rodu Radolińskich herbu Leszczyc. To oni w miejscu dawnego, zrujnowanego już zamku wznieśli nową rezydencję. Budowlę opisywał dokument z 1787 roku, wspominając o dziedzińcu otoczonym fosą, moście z bramą i drewnianym dworze postawionym na murowanych piwnicach.

W XIX wieku układ obronny został zlikwidowany, a Radolińscy wznieśli nową, neogotycką siedzibę rodową. Symbolicznie nawiązywała do średniowiecznego zamku, lecz była już nowoczesną rezydencją, która na długie lata stała się wizytówką rodziny. Do dziś pozostał po niej fragment dawnego założenia – tzw. „skarbczyk”, nad którym góruje herb Leszczyc.

Skarbczyk – jedyny ślad dawnego zamku

„Skarbczyk” położony jest nad stawem w południowej części parku, otoczony resztkami dawnej fosy. To murowany, dwukondygnacyjny obiekt o prostokątnej bryle, wsparty narożnymi przyporami i nakryty wysokim, dwuspadowym dachem. Do głównej części przylega późniejsza wieżyczka, a wewnątrz zachowały się sklepione pomieszczenia.

Budynek, mimo przebudowy w XIX wieku, wciąż zachował swoją zasadniczą formę. Nad wejściem widnieje herb Leszczyc Radolińskich, przypominając o wielowiekowej obecności rodu w Jarocinie. Obecnie mieści się tu filia Muzeum Regionalnego, które przybliża mieszkańcom i turystom historię miasta.

Początki Jarocina i średniowieczne fortalitium

Choć Radolińscy wpisali się najmocniej w dzieje miasta, początki Jarocina sięgają znacznie wcześniejszych czasów. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1257 roku, kiedy książę Bolesław Pobożny wymienił Jarocin w dokumencie dla rodu Zarembów. To właśnie oni wznieśli pierwszą wieżę obronną, a następnie murowany zamek określany mianem fortalitium.

Zamek był wielokrotnie rozbudowywany, a później rozebrany. Świadectwem jego dawnej świetności są fragmenty gotyckich kafli piecowych odkrytych podczas badań archeologicznych. Po Zarembach władali nim Górkowie, Miłosławscy, Dobczyńscy, Komorscy, Rozdrażewscy i Weiherowie. Ostatecznie w XVII wieku majątek przeszedł w ręce Radolińskich, którzy pozostali właścicielami aż do 1939 roku.