Stanisław Leszczyński - król z Wielkopolski
Ten dwukrotny król Polski, jak wskazuje jego nazwisko miał związki z Wielkopolską. Jego rodzina władała majątkiem w Lesznie i okolicach. Sam Stanisław uczęszczał także do leszczyńskiego gimnazjum. Mimo to przyszły król przyszedł na świat we Lwowie w 1677 roku. Urodził się w rodzinie postępowej i także samo miasto było bardzo tolerancyjne, choć kilkadziesiąt lat wcześniej mocno dotknięte w potopie szwedzkim. W wieku 22 lat poślubił Katarzynę Opalińską, tym samym umacniając swoją pozycję dzięki jej posagowi.
Stanisław Leszczyński i jego majątek
Posiadłości Leszczyńskiego były rozsiane po całej Polsce, chociaż najwięcej było ich w Wielkopolsce. Były to przede wszystkim: Leszno, Rydzyna czy Gołuchów. Jako posag do rodziny Leszczyńskich chwilowo swoje tereny w Wielkopolsce przyniosła także Katarzyna Opalińska. Były to m.in. Opalenica, Włoszakowice, czy Sieraków. Część majątku, m.in. w Rydzynie i Włoszakowicach (dzisiaj w powiecie leszczyńskim) trafiły później do Opalińskich.
Podwójna droga króla Stanisława do korony
Po raz pierwszy król Stanisław Leszczyński urzędował w latach 1704-1709. Choć pierwotnie popierał króla Augusta II Mocnego, dzięki któremu został wojewodą poznańskim, po zawiązaniu konfederacji warszawskiej i zdetronizowania króla, sam objął wraz z małżonką koronę. Po 24 latach przerwy, po śmierci króla Sasa, postanowił ponownie ubiegać się o polską koronę, którą miał przez 3 lata, w latach 1733-1736. Następnie udał się ponownie do Francji, do swojej córki Marii, która w 1725 roku wyszła za mąż za króla Francji, Ludwika XV. Po wszystkim królem został syn Augusta II, August III, a Leszczyńskiemu przekazano Lotaryngię do zarządzania, która po jego śmierci miała zostać przekazana Ludwikowi. Stanisław władał Lotaryngią aż do 1766 roku. Poddani uważali go za króla-dobrodzieja. Zmarł w wyniku poparzeń po zapaleniu jego stroju od kominka w wieku 88 lat. Był to najdłużej żyjący król Polski. Jego szczątki pochowano w Nancy, po rewolucji francuskiej przenoszono. Najpierw do Poznania, później do Leningradu, Warszawy, aż w końcu, ostatecznie trafiły do Krakowa i tam spoczęły w 1938 roku.
