Ta miejscowość w Wielkopolsce wzbudza wiele kontrowersji. Wiemy, skąd wzięła się jej nietypowa nazwa

Małachowo Złych Miejsc. Czy to naprawdę... złe miejsce?

Z całą pewnością Małachowo Złych Miejsc to oryginalna i jedyna taka nazwa w Polsce. Domyślamy się, że każdy przejezdny, który po raz pierwszy dociera do znaku drogowego z nazwą tej wsi, przeciera oczy ze zdziwienia. Jak to możliwe, że niepozorna miejscowość ma taką... złowrogą nazwę?

Portal tupowstalapolska.pl, informuje, że geneza tej osobliwej nazwy nie jest jednoznaczna. Jak to zazwyczaj bywa, tak i w tym przypadku, informacje źródłowe mieszają się z legendami. Początki osadnictwa na terenie Małachowa sięgają XIII wieku. W tamtym okresie, na obszarach porośniętych puszczą powstawały osady zakładane m.in. przez członków rodu Gryfitów. Kolejne sioła nazywano Małachowo, ale każda dostawała dodatkowe miano. Tak powstały: Małachowo Szemborowice, Wierzbiczany, Kępe, Kręstkowe, Męcichowo i to właśnie Złych Miejsc. 

Pochodzenia tych nazw nie da się jednoznacznie wyjaśnić. Przypuszcza się, że różne przyrostki Małachowo zawdzięcza właścicielom lub dzierżawcom poszczególnych osad. I tak pochodzenie nazwy Szemborowice wywodzi się od imienia Szembor, Wierzbiczany od Wirzbięta, a Kępe po prostu od Kępy. Jednak Złe Miejsca wyjaśnić trudniej. Mówi się o przekształceniu imienia Piotra Złemięso (znanego ze źródeł z 1397 r.) w nazwę miejscowości. Może tak było. Może jednak, jak podaje miejscowa legenda, na swoją nieco niesamowitą nazwę miejsce to zasłużyło dzięki duchowi, który miał się tu regularnie pojawiać. Był to duch złego hrabiego, który utonął w okolicznych błotach starając się wydobyć własną karetę, gdy ta ugrzęzła na błotnistej drodze - relacjonuje tupowstalapolska.pl.

Jednak Małachowo Złych Miejsc to nie tylko odmienna nazwa. W tej wielkopolskiej wsi, dokonano wyjątkowych odkryć archeologicznych. 

W 1859 w czasie prac rolnych na terenie wsi, nieopodal grodziska znaleziono przypadkowo, pochodzącą prawdopodobnie z warsztatów nadczarnomorskich brązową figurkę Izydy karmiącej Horusa. Posążek z czasem uchrystianizowano, pozbawiając go boskich atrybutów. Zostały spiłowane rogi i dysk solarny. Rzeźba dotarła na współczesne ziemie polskie około IV wieku, przemieniona zapewne przez Gotów w Madonnę z Dzieciątkiem Jezus - mit ocalony w pamięci przez środowiska gnostyczne. Do dzisiaj można podziwiać tę rzeźbę.